Γυναικών μοίρα

Γυναικών μοίρα

Την νύχτα των μεγάλων μαχαιριών

μοίρα αλλόκοτη

όρισαν οι θεοί

            στο έσχατο όριο

            στο μαύρο τρόμο

οι έχουσες

του αετού το βλέμμα

να διαβαίνουν

οι αιχμάλωτες του Αγαμέμνονος

οι πεπνυμένες κόρες

οι γυναίκες πολεμίστρες

οι γυναίκες-μήτρες τόπων ιερών

οι γυναίκες που στάχτονται

με κόκκινο κρασί

τήκουν την ιστορία

των επίγειων θαυμάτων

υποτάσσονται

σε φονικό διπλό

του τώρα και του ύστερα

σε Ιερό χορό

στην πόλη της Ολύνθου

ή στων Ασφοδέλων τον Κήπο

φέρουσες

κτερίσματα πολύτιμα

έχουσες

το αγωνιώδες των ψυχών το αίτημα

την πριν της αποτέφρωσης

αιώνια λαχτάρα

πυρ και ύδωρ

και γαία και αιθήρ

ωσάν βιογραφία γλυπτική

μιας προηγούμενης ζωής

καίγονται και κολυμπούν

στους γκρεμούς του κόσμου

στην ανάσα της γης

στην πνοή των αιώνων

στα ύδατα της Στύγας τα ιερά

αναζητούν το βιβλίο των σκιών

από την Πανγαία

ως την Κρήτη του Ίκαρου

και ως του Νεκρομαντείου

τον τόπο τον ιερό

χρεώνουν στην φωτιά

την πληγωμένη τους σάρκα

την από αλμύρα φαγωμένη

την καταβροχθισμένη

από της Διώνης

τις αχόρταγες πηγές

 των θυγατέρων

              του Ικεσίου Διός

              οι εγγονές της Μεγάλης Μητέρας

σκοτεινοί πόθοι

μαύρα πουλιά γίνονται

και ταξιδεύουν

από τη νέα ποιητική συλλογή

"Πικροί ως άψινθος καρποί" 

Όσο Δε Ζεις Να Μ' Αγαπάς,

Όσο Δε Ζεις Να Μ' Αγαπάς,

διότι νέα σου δεν έχω.
Και αλίμονο αν δε δώσει σημεία ζωής το παράλογο.

Ο Δημήτρης υποφέρει από παρανοειδή σχιζοφρένεια. Πρόκειται για ψυχωτική διαταραχή με παραληρητικές ιδέες (π.χ. μεγαλείου ή δίωξης) και ακουστικές ψευδαισθήσεις. Παράλληλα, οι γνωστικές ικανότητες και το συναίσθημα του ασθενή παραμένουν σχετικά ανέπαφα.

Με πλησιάζει διερευνητικά και μου λέει με δυσπιστία:
- Εσύ αγαπάς;
- Αγαπώ, πως δεν αγαπώ, ψελλίζω.
- Και σ' αγαπάνε;
- Μ' αγαπάνε. Νομίζω πως ναι. Κι ελπίζω δηλαδή..., του χαμογελώ.
- Ζωντανοί ή πεθαμένοι;
- Ζωντανοί Δημήτρη. Οι πεθαμένοι μπορούν ν'αγαπούν;
- Εγώ λέω πως καλύτερα να σ' αγαπούν οι πεθαμένοι, διαπιστώνει στοχαστικά.
Είναι σίγουροι. Ούτε πληρώνουν, ούτε πληρώνεις.
- Τι εννοείς;
- Οι πεθαμένοι δε σε πονάνε. Κι αυτοί πάλι, δεν πονάνε. Κάθονται ήσυχα-ήσυχα κι εσύ ξέρεις πως σ' αγαπούν. Οι ζωντανοί πάλι, αγαπάνε για τον εαυτό τους. Κι αν δεν τους αγαπάς όπως σου ζητάνε, θυμώνουνε.
- Και μπορείς Δημήτρη ν΄αγαπάς μόνο πεθαμένους;
- Μπορείς! Εσείς οι σπουδαγμένοι δε λέτε πως η αγάπη νικάει το θάνατο;

[ Eddie Vedder (Pearl Jam) & ο Πακιστανός Nusrat Fateh Ali Khan-
The Face of Love
Από την ταινία Dead Man Walking

Ο τίτλος, εξαίσια αποστροφή της Κικής Δημουλά.
Η φωτογραφία είναι του AL από το www.pbase.com ]

Μικρό μου ρόδο

Τετάρτη, 15 Μαΐου 2013

Μικρό μου ρόδο

πάλευες πάντοτε μόνο

μέσα στη φωτιά

και είχες ανάμεσα στα πέταλά σου

ένα που δεν το άγγιζε η φθορά

κι είχες

ανάμεσα στις πτυχές της όψης σου

μια που είχε ραντιστεί αθανασία

να πιω ζητούσες

απ’τη δροσιά σου

να πιω

με καλούσες…

και δεν είχα το πρόσωπο

για να προβάλεις πάνω του

τις μεταμορφώσεις του φωτός

κι εκείνη η βαθιά χαράδρα

στο μέτωπό σου

στεκόταν πάντα

μεγάλη

αλλά όχι πιο μεγάλη

απ’τη λαγνεία

να σε πιω…

Μαι2013

έτσι

έτσι

…θα έχει το απρόσμενο θάρρος να μου μιλήσει

κι εγώ θα Τον ακούω με μια παράξενη τρυφερότητα

όχι πως θα έχω μαγευτεί απ’την αφήγησή Του

μα θα’ναι πιο πάνω απ’τις δυνάμεις μου

να του αρνηθώ τούτη την ηδύτητα στην έκφρασή μου

και απογυμνωμένος

άοπλος

αθωράκιστος

λίγο λίγο…

θα Του παραδίνομαι

έτσι

…θα έχει το ύφος του χορτασμένου πολεμιστή

από κατακτήσεις, πολιορκήσεις, δηώσεις, βεβηλώσεις

και θα αφήνει το βλέμμα Του να ξεκουράζεται

μονάχα πάνω στην Γη

θα την αγγίζει και θα της μιλά

και θα μοιάζει σαν εραστής που απολαμβάνει

να θωπεύει την αγαπημένη του

έτσι

…και θα αποφεύγει να με βλέπει

τα μάτια Του δε θα τα ρίχνει επάνω μου

επάνω στη ντροπή

επάνω στη φτώχια μου

και θα αποφεύγει να με συναντάει στη ματιά Του…

έτσι

…νωχελικά θα με πάρει

θα με ρουφήξει

θα με πιει

χωρίς να με ρωτήσει

χωρίς να μου το πει

αναίμακτα

όπως η Μάνα του υποδέχεται το ζεστό υγρό

στα αρχαία Της σκέλια

έτσι

στα ωραία ερωτικά Του βάθη

θα με νανουρίσει…

13/12/2005

“I Dreamed My Genesis”

Michael Bilotta

ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΙΟΑΝΝΑ MIPS

Κυριακή, 30 Σεπτεμβρίου 2012

Το ποτάμι

Είναι ποτάμι ορμητικό που σε συνεπαίρνει με τη δίνη του. Σε ξαφνιάζει με τη δροσιά του. Σε παρασύρει και νιώθεις πρόσκαιρη ευτυχία. Και μετά ανακαλύπτεις ξαφνικά πως το ποτάμι είναι θολό. Σε ρουφάει, σε παρασύρει,  σε καταπίνει και συ βουλιάζεις και χαίρεσαι. Δε θέλεις να σωθείς. Νιώθεις τις λάσπες του να κολλάνε επάνω στο κορμί σου και τις θεωρείς ιάματα. Βρωμίζεις και χαίρεσαι. Στον πάτο ξαπλώνεις και ηρεμείς. Τα πνευμόνια σου γεμίζουν θάνατο και χαίρεσαι. Λυτρώνεσαι από την απάθεια και κερδίζεις τη ζωή. Ελπίζεις να σωθείς. Ελπίζεις να χαθείς. Δεν ξέρεις τι ελπίζεις. Σε τι να ελπίζεις; Το ποτάμι είναι βρώμικο. Σε φτύνει. Σε ξερνάει. Δε μπορεί να ανεχτεί που το πλησίασες, που μπήκες μέσα του. Σε ρήμαξε και συ το νιώθεις σαν κομμάτι του εαυτού σου. Πως γίνεται; Εσύ ήσουν αέρινη. Δεν το ανεχόσουν το νερό. Καιρό στεκόσουν και κοίταζες τα ποτάμια να περνούν από δίπλα σου και δεν ήθελες ούτε το βλέμμα σου να σπαταλήσεις. Και τώρα; Γιατί να θέλεις να ξεδιψάσεις με απόνερα; Σκέψου… δεν είναι λογικό! Μα χωράει λογική, όταν σε άγγιξε η ψυχή του; Πενθείς… πενθείς και χάνεσαι για λίγα λασπωμένα απόνερα. Βουλιάζεις για μια ακόμα φορά και νιώθεις σταγόνα που σε ξέρασε το ορμητικό ποτάμι… και στάζεις… Στάζεις σταγόνες και συ…

Έτσι είναι ο άνθρωπος. Ποτάμι  θολό και βρώμικο… Μη ψάχνεις άλλο μέσα του. Τίποτα δε θα βρεις. Απογοητεύσου ήρεμα πια…