Ανείπωτα λόγια

''Το ξέρω πως τα πήρε πια η βροχή

τα λόγια που ποτέ δε μου'χες πει
Μα εγώ τα καταλάβαινα
παιδί και μεταλάβαινα
του έρωτά σου τ'άχραντα μυστήρια''

Ασήκωτο βάρος η σιωπή /για τις λέξεις που/τάχτηκαν να υπηρετούν τη δύναμη του λόγου....Μα, κι η σιωπή μια λέξη είναι /για χάρη σου ξανάπεσα σ'αυτές....


Οπως αναφέρει και ο Τάσος Λειβαδίτης :''Κάποτε θα μας πνίξουν τόσα ανείπωτα λόγια"
...Κι ίσως θα πρέπει να χαθείς ολότελα
για να μάθεις κάποτε ποιος είσαι..."

...ο ουρανίσκος μου είναι

ένα μικρό κοιμητήρι όπου σαπίζουν

χιλιάδες ανείπωτα λόγια.

 “…Αίμα το δείλι,/ αίμα η νύχτα,/ αίμα τα τριαντάφυλλα.

Εσύ – το αίμα μου…/Σε μικρούς στίχους/ μεγάλα πράγματα κρύβονται

ανείπωτα./ Εσύ το ξέρεις.”  (Γ. Ρίτσος, Γυμνό σώμα)

“Το όνομά σου μονάχα/ πάλι και πάλι –

βαθιά ερημιά μου/ ο αρχάγγελος/ το ποίημα.

Άλλη κατοικία δεν έχω./ Κατοικώ στο σώμα σου.

Κόκκινο ήταν/ με μια κάθετη μαύρη γραμμή.

Τα μήλα πέφτουν στο ποτάμι./ Επιπλέουν./ Φεύγουν.

Γυμνοί στεκόμαστε/ πάνω στις προσωπίδες./ Όρθιοι.

Το νύχι στο μικρό σου δάχτυλο

πιο απέραντο απ’ τη θάλασσα./ Πού μ’ αρμενίζεις;

Το ανείπωτο/ μεγεθύνεται,/ μεγαλουργεί.

Το σώμα σου/ μ’ εκτοπίζει,/ με περιέχει.

Πλαγιάζω κ’ εγείρομαι μέσα σου. ” […] (Γ. Ρίτσος, 

Κι ὡς θὰ σᾶς λέω γιὰ κάτι ὡραῖο κι ἁβρὸ ποὺ σκυθρωποὶ τὸ τριγυρίζουν πόθοι, τὴ λέξη τὴ λυπητερὴ θὰ βρῶ ποὺ ἀκόμα δὲν εἰπώθη (K.Π.Καβάφης)

Έκτακτη είδηση

Δεν μπορώ να κοιμηθώ εξάλλου ποτέ δεν μπόρεσα να κοιμηθώ πραγματικά πως να γίνεις φίλος με κάτι που σου κλέβει ζωή,απ΄ τη άλλη δεν ξέρω ούτε και αν ξύπνησα ποτέ ίσως και η ζωή μου να ΄ναι και ένα διάλειμμα ανάμεσα στα όνειρά μου κι αν τελικά όλα αυτά τα όνειρα είναι φόβοι και ΄γω τα λέω όνειρα τότε σίγουρα έχω φτιάξει μια εξιδανικευμένη ψευδαίσθηση.Κάποιος πρόσφατα μου ΄πε πως έχω ταλέντο και αμέσως σκευτικά πως είναι το πιο δυνατόν να πεθάνω γεμάτος δυνατότητες.Θάνατός και οι ίδιες οι σκέψεις..
Θα ζήσω όμως με έναν θάνατο προσδοκίας όλων αυτών των δυνατοτήτων και νιώθω ήδη μια ηδονή που ξέρω πως δεν είμαι μόνος σε αυτή την παραζάλη που ονομάζω αλήθεια,μα αλήθεια τι θα ταν η αλήθεια δίχως ψέμα; Δεν θα ταν ακόμα ένα ψέμα; Μόλις είπα μόνος, μα γι αυτό δεν αποτυγχάνουν και κάθε είδους συλλογικότητες γιατί μπαίνεις με την προϋπόθεση να μη μένεις μόνος..
Aυτοί που κατανοούν σιωπούν λένε μερικοί και ΄γω πολλές φορές το λέω και κρύβομαι ανάμεσά τους.
Μα πως να αρθρώσεις λόγο απέναντι στο χάος;
Πελάτες του συστήματος θα είμαστε όπως και να το δεις.Η ελευθεριά σήμερα είναι το να διαλέξεις, η ψευδαίσθηση της επιλογής.
Είσαι ταυτόχρονα σκλάβος και καταναλωτής και ελεύθερος, εμεταλευτής και εμεταλευόμενος,πλάκα έχει το αποφασισα.Πάντα ήταν η πατρίδα η θρησκεία και η οικογένεια οι μεγαλύτερες πολυεθνικές μας αλυσίδες.
Και τα παιδιά θα πεις αυτά τι φταίνε,όχι δεν φταίνε εσύ φταις επειδή εικάζεις πως είναι δικά σου.Η ανάγκη του ανήκειν αυτό που όλοι γνωρίζουμε,ως ο πολιτισμος τους είδους μας κι όλα αυτά επειδή δεν αφέθηκες να συναντηθείς με κάτι από το θείο μέσα σου.
Θα μου πεις τώρα τι είναι θεός δεν υπάρχουν λέξεις για να αποτυπώσουν αυτό που υπονοούμε καιπου ταυτόχρονα αγνοούμε.Και επιτέλους ας το αναλογιστούμε οι λέξεις πάντα ήταν Μ.Μ.Ε δηλαδή η απόλυτη παραπληροφόρηση στο συμπαντικό καθεστώς..
Όχι μη με πεις αναρχικό κι αυτό μια ταυτότητα είναι,ένα συναίσθημα είμαι μια αίσθηση ένας ήχος περαστικός που θα εκδηλωθεί σε κάποια χορδή μιας σονάτας που βάλθηκαν να παίξουν μερικά άστρα.
Έτσι για τη χαρά της αρμονίας έτσι για το τίποτα.
Ότι αυθυποβάλουμε γίνεται και η πραγματικότητα μας δυστηχώς ή ευτηχώς,μα είναι αδιανόητο να μας πετάξαν από το σκοτάδι χωρίς οδηγίες χρήσεως και ζήσεως,υπάρχουν και χειρότερα όμως όπως πάντα και το πιο φριχτό αυτών,
είναι αυτό που ο άνθρωπος ντύνεται τον ανθρωπο. 
Η ζωή δεν είναι ωραία, ποτέ δεν το είπανε σωστά! 
Η ζωή είναι ωραία, γιατί πάντα έχει την προοπτική να την κάνουμε ωραία..
Αυτά!

Μια χαμένη Κυριακή

Απ'τη μια η μοναξιά...απ'την άλλη το φεγγάρι!!!

21Φεβ 2010

20

Μια χαμένη Κυριακή
τ' ακρογιάλι είχα πάρει
κι όπως ήμουν σκεφτική
ήρθε ένα παλικάρι

Απ' την μια η μοναξιά
Κι απ' την άλλη το φεγγάρι
Με τα μάτια του τα μπλε
κόντεψε να με τουμπάρει

Κι είχε δυο ματάκια μπλε
μπλε και πώς να τα θυμάμαι
χρώμα πέλαγος καλέ
τέτοια μάτια δεν ξεχνάνε

Ίσως 'κείνη τη βραδυά
όπως λένε κατά βάθος
Να 'χε κάνει η καρδιά
Το ΄μεγάλο της το λάθος

Ίσως 'κείνη τη βραδυά
Με το μπλε το παλικάρι
Αν δεν ήμουνα δειλή
Να γινόμασταν ζευγάρι 

Tags: Αταξινόμητα

μέτρησα τ΄αστέρια κι όμως κάποια λείπουνε

Να κοιμηθούμε αγκαλιά....

23Φεβ 2010

25

Πάλι μέτρησα τ΄αστέρια κι όμως κάποια λείπουνε
μόνο τα δικά σου χέρια δε μ΄ εγκαταλείπουνε
πώς μ΄αρέσουν τα μαλλιά σου στη βροχή να βρέχονται
τα φεγγάρια στο κορμί σου να πηγαινοέρχονται

Να κοιμηθούμε αγκαλιά να μπερδευτούν τα όνειρά μας
και στων φιλιών τη μουσική ρυθμό να δίνει η καρδιά μας
Να κοιμηθούμε αγκαλιά να μπερδευτούν τα όνειρά μας
για μια ολόκληρη ζωή να είναι η βραδιά δικιά μας

Τα φιλιά σου στο λαιμό μου μοιάζουνε με θαύματα
σαν τριαντάφυλλα που ανοίγουν πριν απ΄τα χαράματα
στων ματιών σου το γαλάζιο έριξα τα δίχτυα μου
στις δικές σου παραλίες θέλω τα ξενύχτια μου

Να κοιμηθούμε αγκαλιά να μπερδευτούν τα όνειρά μας
και στων φιλιών τη μουσική ρυθμό να δίνει η καρδιά μας
Να κοιμηθούμε αγκαλιά να μπερδευτούν τα όνειρά μας
για μια ολόκληρη ζωή να είναι η βραδιά δικιά μας

Tags: Αταξινόμητα

Χαμένα Γράμματα

Χαμένα Γράμματα

ΧΑΜΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ

Διαβάζω όλα όσα γράφουν για μένα
σαν να μη τα βλέπω φευγαλέα,
λες και δεν απευ8ύνονται σε μένα
οι σκληρές ή δίκαιες λέξεις.
Όχι γιατί αρνούμαι να δεχτώ
την καλόπιστη ή την κακόπιστη αλήθεια
το μήλο που θέλουν να μου προσφέρουν
τη δηλητηριασμένη κοπριά που μου ρίχνουν.
Γι άλλο πρόκειται.
Για το δέρμα μου, τα μαλλιά μου,
τα δόντια μου,
ό,τι πέρασα σε στιγμές δυστυχίας
πρόκειται για το κορμί μου και τη σκιά μου.
Γιατί -είναι η δική μου κι η δική τους ερώτηση-
ο άλλος δίχως αγάπη και διάκριση
ανοίγει τη χαραμάδα και με καρφί
μπήγοντάς το
εισέρχεται στον ιδρώτα ή το ξύλο,
στην πέτρα ή την σκιά,
πούσαν η ύπαρξή μου;
Γιατί να θίγει εμένα π΄ απόμερα ζώ
που δεν υπάρχω, που δεν βγαίνω,
δεν ξανάρχομαι,
γιατί τα πουλιά του αλφαβήτου
απειλούν τα νύχια και τα μάτια μου;
Οφείλω να ικανοποιώ τους άλλους ή να υφίσταμαι;
Πού ανήκω λοιπόν;
Πώς υποθηκεύτηκε η δύναμή μου
τόσο που να τη χάσω;
Γιατί πούλησα το αίμα μου;
Ποιοι είναι οι κύριοι
των αμφιβολιών μου, των χεριών μου,
του πόνου, της κυριαρχίας μου;
Κάποτε φοβούμαι να βαδίζω
δίπλα στ' απόμακρο ποτάμι,
φοβούμαι ν΄ αντικρίζω τα ηφαίστεια
που γνώριζα και με γνώριζαν πάντοτε
καμιά φορά επάνω ή κάτω,
μ΄ εξετάζουν τώρα το ύδωρ, το πυρ
σκέφτονται ότι κιόλας δεν λέω αλήθεια,
πως είμαι ένας ξένος.
Έτσι θλιμμένος,
διαβάζω αυτό που κάποτε δεν ήταν θλίψη,
μα θυμός ή προσχώρηση,
ή μήνυμα του αθέατου.
Για μένα αναμφίβολα,
όλες αυτές οι λέξεις
με χώρισαν από τη μοναξιά.
Και πέρασα γρήγορα,
δίχως να πληγωθώ ή ν΄ αρνηθώ τον εαυτό μου,
σαν ν'άσαν γραμμένα γι άλλους
ανθρώπους
που μού μοιαζαν μα απόμακρα,
γράμματα χαμένα.

Πάμπλο Νερούντα 

Τριαντάφυλλα στο παράθυρο

Τριαντάφυλλα στο παράθυρο

Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια. Υπάρ-
χουν απειράκις ωραιότερα πράγματα και απ' αυτήν
την αγαλματώδη παρουσία του περασμένου έπους.
Σκοπός της ζωής μας είναι η αγάπη. Σκοπός της
ζωής μας είναι η λυσιτελής παραδοχή της ζωής μας
και της κάθε μας ευχής εν παντί τόπω εις πάσαν
στιγμήν εις κάθε ένθερμον αναμόχλευσιν των υπαρ-
χόντων. Σκοπός της ζωής μας είναι το σεσημασμέ-
νο δέρας της υπάρξεώς μας.

Ανδρέας Εμπειρίκος