Τι θα μείνει;

Τι θα μείνει όταν σβήσουν τα φώτα;

Το πριν ή το μετά;

Υπάρχουν χέρια να σηκώσουν την άγκυρα;

Να κλείσουν τους αρμούς της λήθης;

Τα μάτια κοιτάζουν τη θάλασσα

κι ένα δάκρυ κυλάει στο κύμα

Βαθυπράσινο, ξενιτεμένο μπλέ

Των παιδιών σου…

ανάγερτος

BRUTUS, PECUS, MOLOSSUS

BRUTUS, PECUS, MOLOSSUS


Ζώο της μιας ημέρας, μιας στιγμής
στο απροσμέτρητο άπλωμα του χρόνου,
ο δίχως γνώση, δίχως πίστη, ευτελής
σκόνη των άστρων, παρανάλωμα του πόνου,
το τίποτα που ευθαρσώς φωνάζει «Εγώ»,
η σάρκα που στενάζει και σαπίζει,
ο αρσενικός που θέλει πάντα θηλυκό,
στ’ αρσενικά τα άλλα που γρυλίζει,
αυτά που όσο πληθαίνουν με διαιρούν,
της Ιστορίας λεγεώνες συνιστώσες,
τα προστιθέμενα που όλο με αφαιρούν
κι οι ερμηνείες όλες και οι γλώσσες, -
Κόσμε πολύ, ας είμαι λίγος, δεν μου αρκείς·
όσο ματώνω, θ’ αναβλύζει Εκείνος
και να σιγήσεις, να εξαλείψεις δεν μπορείς
το Μεταφυσικό που είμαι Κτήνος.

EΠΙΤΑΦΙΟΝ

ΕΠΙΤΑΦΙΟΝ

Για τη ζωή του ο Στίχος μαρτυρεί
και για τον Στίχο η ζωή του·
ανάμεσα σε τούτον και σε κείνην
το ψεύδος που δεν χώρεσε ποτέ
ποτέ δεν θα χωρέσει.

Αρμονία.

© Θεοδόσης Βολκώφ

ΓΥΜΝΗ ΙΙ

ΓΥΜΝΗ ΙΙ
Ε.Μ.

14/02/10

Θέλω να μου γδυθείς και να κοιτάζω –
σχεδόν ψυχρά, σκληρά τη στέρεη φλόγα,
την τρομερή σου εκδίπλωση να ορίζω, να σπουδάζω
το εφήβαιο, τους γλουτούς, το στήθος σου, τη ρώγα…

Στο ίδιο, Νύχτα μου, το φως σου να διαβάζω
το Έπος του κορμιού σου που ανατέλλει
κι από τη γύμνια λαβωμένος να σφαδάζω
και οι καμπύλες σου αιχμές και δόρατα – ή βέλη.

Γυμνή μες στις γυμνές μου λέξεις να σε βάζω
και νά ‘ναι η σάρκα σου τις λέξεις μου που τρέφει
και πιο γυμνή κι από γυμνή να σε απεικάζω
και με φωτιά τη φλόγα ο στίχος να επιστέφει.


© Θεοδόσης Βολκώφ

ΠΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΜΟΙΧΑΛΙΔΕΣ - Σονέτο σε Καθρέφτη

ΠΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΜΟΙΧΑΛΙΔΕΣ

Σονέτο σε Καθρέφτη

Εσείς που υπήρξατε και ακόμα είστε

άψογες σύζυγοι γοργά διατρέξτε

τα κάτωθι· ωστόσο, αν προαιρείσθε,

το αληθές των λόγων μου ελέγξτε.

Αν κάτι σας προσβάλλει πάλι, ψέξτε.

Τους στίχους μου συλλήβδην απορρίψτε,

μα πάνω μου και μόνο –αυτό προσέξτε–

την αυστηρότητά σας εξαντλήστε.

Εμένα κι όχι αυτές καταδικάστε

που ζήσαν μια ζωή στην απιστία·

εκείνα που διαβάσατε ξεχάστε

και στη συζυγική γυρίστε κλίνη·

την πίστη σας δοξάστε την αγία

και κοιμηθείτε όλες εν ειρήνη.

                     

***

Μα εσείς που δεν γνωρίσατε γαλήνη

και ζήσατε ζωές εν τρικυμία,

εσείς ψυχές κλειστές μες στο καμίνι

της ίδιας σας της σάρκας, πλησιάστε

και δώστε μου ευθύς την εξουσία

τον λόγο σας να πω, και μη φοβάστε.

Όπως παλιά, και απόψε αγαπήστε.

Άντρες πολλούς και ωραίους επιλέξτε.

Το θηλυκό, το μέσα κτήνος λύστε.

Το σύμπαν στους χυμούς σας διαβρέξτε.

Γυμνές μέσα στη σκέψη μου όλες τρέξτε,

τους στίχους μου, γυναίκες, κατοικήστε

και την Αγάπη-την Απάτη παίξτε

και τη φωνή μου πάρτε και μιλήστε.

© Θεοδόσης Βολκώφ