Το έβδομο κλειδί

Το έβδομο κλειδί

Θέλω να σε δω με λιωμένη την πανοπλία που φοράς
αυτήν που με τέχνη και περισσή φροντίδα για σένα

ο Ήφαιστος ο τεχνίτης ο μέγιστος κατασκεύασε

να σε δω να παραβιάζεις τους απαράβατους κανόνες

μιας κονταρομαχίας ανελέητης και απέλπιδης

να θριματίζεις τη δυνατή ασύντριφτη ως τα τώρα ασπίδα

την τόσο περίτεχνη με τον τριπλό λαμπρό τριγύρω κύκλο

να γνωρίσω τη σάρκα από τη σάρκα σου απροστάτευτη
να κομματιάσω το γύψινο πρόπλασμα της μάσκας σου

να νοιώσω τους χτύπους της φλέβας στο γυμνό λαιμό

σαν ο αγέρας θα χαϊδεύει με πάθος τ’ άγρια μαλλιά σου

σαν η αρμύρα θα ρέει απροκάλυπτα πάνω στα μάγουλα   

σαν ακίδα αιχμηρή και διάφανη˙ κάθε ακίδα και ένας αιώνας

κάθε αιώνας αμέτρητα αγκάθια λουσμένα από σκοτάδι

να σε γεννήσω ξανά˙ λευκό σαν άσπιλο χέρι σα σύννεφο

σα σύννεφο στ’ ουρανού τ’ άχραντο κι απέραντο σεντόνι

να σε γεμίσω μ’ υπόσχεση ζωής λαμπρής και αμετάκλητης

να σε ζήσω ως πόθο ασίγαστο κλειδωμένο στους αιώνες

στου χρόνου την ατέρμονη αγκάλη να σ’ εξαγνίσω με φως

δίνοντας όρκους ιερούς στους στεφανηφόρους Ολύμπιους  

να σε λούσω μ’ αθάνατο νερό με νέκταρ να ποτίσω τα χείλη
να διαλύσω τ’ ουρανού την αχλή το μυστικό πέπλο της πείνας 

γίνομαι το έβδομο κλειδί ˙ τις άρρηκτες πόρτες σου ανοίγω