Ζεϊμπέκικος
μια θερισμένη στον αέρα αίσθηση
πηχτός Γενάρης κατεβάζει σύννεφα-πουλιά
και εγώ να κελαηδώ έρημος στην ερημιά
να χορεύω περήφανο αετό
στον αγέρα μ' ένα αχ σαν μαχαίρι να χορεύω
το αίμα το δικό μου δεν ημέρωσε
όχι δεν μερώνω εγώ χωρίς φτερά
αγρυπνείτε, λοιπόν, μη και δεν ξυπνήσω
μόνο εδώ υπάρχω μόνο έτσι υπάρχω
αγρυπνείτε! 
σκέψεις συγχρόνως με τον χορό:
δυο βήματα αριστερά, μικρά κοφτά. έπειτα ένα μικρό βήμα μπροστά, με το δεξί πόδι να ακουμπάει ίσα στις μύτες των ποδιών. μετά, το αριστερό πόδι περνάει πίσω από το δεξί και κάνω μια στροφή τριακοσίων εξήντα μοιρών. «ωραίο ήταν» σκέφτηκα. γονατίζω έτσι, που το αριστερό γόνατο ακουμπάει στο πλακόστρωτο. το δεξί πόδι λυγισμένο, τα χέρια ανοικτά σε έκταση, το κεφάλι λίγο γυρτό δεξιά. ανασηκώνομαι, τα χέρια πιο ψηλά, πάνω από την ανάταση, σχεδόν να δείχνουν προς τον ουρανό. σχεδόν, όχι απόλυτα. μια στροφή γύρω από τον άξονά μου... απόλυτα όχι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου