Γίνε! & αλλα ποιηματα

Γίνε!

Αν δεν είσαι βροχή αγάπη μου
γίνε δέντρο
 

ανθισμένο γίνε δέντρο
 

κι αν αγάπη μου δεν είσαι δέντρο
γίνε χώμα
 

υγρό γίνε χώμα
 

κι αν πέτρα αγάπη μου δεν είσαι

γίνε φεγγάρι
 

στο δρόμο του έρωτα γίνε φεγγάρι
να μη ξεστρατήσουμε ποτέ...

Τετάρτη, 31 Οκτωβρίου 2012

Χαθήκαμε

Σεντόνια τσαλακωμένα. Προσδοκίες. Σεντόνια πεταμένα στο πάτωμα.

Σώματα ιδρωμένα.

Άλικα αγγίγματα. Ψίθυροι. Άληκτα πάθη.

Χνάρια. Ποτάμια-Χάδια.

Ίχνη πυρωμένα στη σάρκα την εύφλεκτη.

Μισόγυμνος ο έρωτας φουντώνει.

Μ’ αγγίγματα τάσης υψηλής.

Πως ν αντέξω;

Πως ν'  αντέξεις;

Χαθήκαμε… 

Χωρίς ανάσα…

Χαθήκαμε…

Σάββατο, 27 Οκτωβρίου 2012

Εγώ κι εσύ

 

Εγώ κι εσύ

γυναίκα κι άντρας

αγάπη κι έρωτας

γυναίκα μήτρα εγώ εσύ άντρας αγέννητος 

εσύ πόθος και κραυγή

άντρας και γυναίκα στης ένωσης τη στιγμή

ανατολή εγώ

με χάδια και φιλιά θα σε σκεπάσω 

θα σε γεμίσω καυτούς ανασασμούς 

γυναίκα ανατολή εγώ

άντρα ήλιε μου θα σε ξυπνήσω

κι έπειτα θα γίνω γυναίκα δύση εγώ

αναπαμό θα σου χαρίζω

στο τέλος της διαδρομής 

εκεί στης αγκαλιάς τα βάθη

γυναίκα Γη εγώ

σε σένα άντρα Ουρανέ μου

βουνά-κάμπους λίμνες-ποταμούς 

θάλασσες κι ωκεανούς σε σένα!

γυναίκα Λίμνη εγώ δικιά σου Ποταμέ μου

μέσα μου όλα μου να τα γευτείς

γυναίκα Θάλασσα εγώ κομμάτι σου Ωκεανέ μου

πάνω σου ταξίδια ατελεύτητα 

στα βάθη σου τ' απέραντα να χάνομαι

η Άνοιξη εγώ κι ο Μάης της εσύ

Ζωή να ζω εγώ και συ η Ανάσα της να είσαι

 

Τρίτη, 23 Οκτωβρίου 2012

Ξέρεις το πόσο, ξέρω το γιατί

Σαν τραίνο που έφευγε ήταν η ζωή. Σφύριξε κάποιες φορές, μα την τελευταία στιγμή η επιβίβαση ματαιωνόταν λόγω ακαταλληλότητας επιβατών. Άλλο μέσο χρειαζόμουνα, άλλη μέρα, άλλη εποχή, επιβάτη άλλον. Λάθος οι σταθμοί. Κάποιος έκλεισε τις ράγες με τα δυο του χέρια. Ίσως ήμουνα κι εγώ. Επιβάτης ίσως άλλος ήταν. Τα παράθυρα, απ’ έξω τώρα κοιτάζω, να θυμηθώ πως ήμουν τότε βυθισμένη στο σκοτάδι. Καθισμένη σε μια θέση με τα μάτια κλειστά. Με τον φόβο να έχει στρογγυλοκαθίσει πάνω στα βλέφαρα. Με ήχους διακεκομμένους, επαναλαμβανόμενους. Βουή δια πυρός και σιδήρου. Οι ράγες υπόκωφα να φωνάζουν πως η φωτιά τις σμίλεψε. Πως ο αέρας τις πάγωσε. Πόσα τραίνα τις πέρασαν. Τις προσπέρασαν. Σε όσους σταθμούς κι αν σταμάτησαν μόνο έναν είχαν τελικά προορισμό. Η μοίρα, έλεγα, δεν μου φέρθηκε καλά. Έτσι κι εγώ την αποβίβαση  ματαίωνα. Πίσω έμενα. Στο υπόλοιπο του τίποτα. Πράξη μαθηματικά απλή. Μονάδα. Στο αντίθετο του αναπνέω. Εκεί μονάχα είχα μάθει να κινούμαι. Δεν μπόρεσα να την πνίξω τη ζωή. Αυτήν όχι. Εμένα ναι. Αφήστε με λοιπόν ήσυχη να κάνω ό,τι μπορώ, έλεγα. Μην με προκαθορίζεις. Μην με ορίζεις. Δεν γνωρίζεις τα όρια της θέσης μου. Έλεγα. Η καταστροφή μου είναι δική μου. Όπως και η επιλογή μου. Κάθε μου επιλογή. Κάθε μου κίνηση. Κόστος μου. Δεν φταίει άλλος κανείς. Έλεγα.

Έλεγα, ώσπου ήρθες.

Έπιασες το χέρι μου με το δικό σου, τεντώσαμε τους δείκτες μας και αγγίξαμε τον μαύρο καμβά του χειμωνιάτικου ουρανού, στο σημείο που μια ασημένια κουκκίδα άφηνε τη δική της μοναδική λάμψη. Ήμασταν μαζί από τότε που δεν ήμασταν. “Θυμάσαι;” μου είπες. “Θυμάμαι”, απήντησα. Η αγάπη δεν συνάδει με τους νόμους της φύσης. Είναι κάτι το υπερφυσικό, το εξωπραγματικό, τ’ απέραντο. Το δικό μας, της αγάπης τ’ αστέρι θα είναι για πάντα καρφιτσωμένο στον ουρανό. Θα είναι πάντα ορατό σε όποιο σημείο της γης κι αν βρισκόμαστε…

Ζήτησα ένα μέρος να με κρύψεις για να προστατευθώ, να με ζεστάνεις, την αγάπη να νοιώσω βαθιά ως το μεδούλι. Κι εσύ μου έδωσες την αγκαλιά σου που να κλειδώσει κατάφερε όλα όσα φοβόμουν, να ξεκλειδώσει όλα όσα επιθύμησα. Ησύχασε ο πόνος όταν σε σένα αφέθηκα. Ξέρεις το πόσο, ξέρω το γιατί.

Είσαι ό,τι αγάπησα. Είσαι ό,τι με γέννησε και γέννησα. Γυναίκα για σένα μονάχα έγινα.

Όσο σ’ αγαπώ, άλλο τόσο θα σ' αγαπάω…

Σάββατο, 6 Οκτωβρίου 2012

Ζωή μου

Τα χέρια σου να ψάξουν να με βρουν

ν’ αρπάξουν ν’ αγκαλιάσουν τη ζωή μου

να μπερδευτούμε κι άλλο

να τρελαθούμε λίγο ακόμα

να δούμε πόσο αντέχουμε

ποιος κρίκος μας ενώνει;

η γλώσσα ή η γεωγραφία;

γυμνοί και οι δυο

ολόγυμνοι και αγνοί

διαφορά καμία

ο ένας στο αίμα του άλλου να κυλά

ως θησαυροί μοναδικοί  

καλά προστατευμένοι

…….

σήμερα όπως και πάντα αγάπη μου

δεν σε σκεφτόμουνα

σε ζούσα