αποδοχη

Αποδοχή

Μια φορά ήταν μια εικόνα… (να ‘μουν πάλι εκεί, κάτω από τον απέραντο ουρανό της αγκαλιάς σου.... δίχως αποσκευές αυτήν τη φορά)

μια φορά ήταν δυο υγρά μάτια… (να σου βάλω νερό; χαμόγελο. να μου βάλεις)

σε ποιον ανήκαν τα μάτια; σε μένα; σε σένα; ξέρω μόνο ότι διψούσαν… (κοίτα. κοίτα. κοίτα με! πάμε πέρα από τα σύννεφα.... πάμε να με μάθεις να κοιτώ πέρα από τον ορίζοντα... πολύ μικρό τούτο το σύμπαν για τα μάτια μας)

μια φορά ήταν μια νύχτα… (κρυώνω...γιατί κάνει τόσο κρύο εδώ; κοίτα τον ουρανό...ξάστερος είναι)

μια φορά είπα να χαθώ. δε χρειάζεται να πας μακριά για να χαθείς… (μπορώ να κουρνιάσω στην αγκαλιά σου; άσε με να μαζευτώ σε ένα μικρό-μικρό κουβαράκι και να χαθώ μέσα σ’ αυτήν.... μπορώ… μπορώ....μόνο άσε με)

μια φορά είπα να μετρήσω. δεν ξέρω ποιο μου κομμάτι σου ανήκει και ποιο περισσεύει για μένα... (πάντα ήθελα κάτι να κρατώ για μένα. λάθος. λάθος. λάθος. το παραδέχομαι)

πρώτο συναίσθημα: τρόμος. προσπάθεια ανατροπής του αλλόκοτου αυτού γεγονότος. του διαρκούς. του μόνιμου. προσπάθεια απεγνωσμένης φυγής από τη μη συμβατή με τη λογική πραγματικότητα. όμως οι προσπάθειες αυτές αποτυγχάνουν και μένει μόνο μία επιλογή.... η αποδοχή. η αποδοχή.... που επίσης εκδηλώνεται με διάφορες μορφές, μα με μία μόνη λέξη περιγράφεται: αγάπη.